Lehenengo aldiz sakelako-telefono bat ikusi nuenean ezin nuen imajinatu noraino helduko zen haren erabilpena gure gizartean. Bidea ireki zuen arin-arin eta konturatu ginenerako gaitza egina zen eta ezinbesteko tresna bihurtu zen askorentzat.
Duela bi egun egunkarian irakurri ahal izan nuen berri bat gai honi buruz: OCUren inkesta baten arabera, eskuko-telefonoen bezeroek 5.200 milloi euro arte aurrez lezakete kontsumo berberarekin baina tarifa aldatuz gero. Horri lotuta, inkesta parte hartu duen jendearen erdiak aitortu du inoiz ez duela aldatu bere eskuko-telefonoren konpainia nahiz eta bestearen eskaintzak , hots tarifak, hobeak izan .
Orduan, zein azalpen aurki dezakegu emaitza horien atzean?
Kontsumo eta gastu hori gure bizitzan hain sartuta dagoenez, eta erosotasuna alferkeria hutsa bihurtu denez, ez gara kontziente zenbat diru galtzen ari garen hilabetero.
Beste garai batean, luxu bat zena gaur egun normaltzat hartzen dugu (oraindik entzun dezaket nire amaren erretolika telefonoaren faktura etxera heltzen zen bakoitzean!!). Eta, zorritzarrez, baliabide ekonomikorik ez duen jendearen artean gauza bera gertatzen da, eta haiei sakelako telefonoaren gastua oinarrizko gastua dela iruditzen zaie.
Krisia gorabehera, horrela jarraitzen dugu ,eta egia esateko, zaila da aldaketa handi bat itxarotea gure kontzumo ohituretan.